Гарочычы
Перасяленцы
Пасля трагедыі на Чарнобыльская АЭС Гарочычы сталі адной з тых вёсак Беларусі, якая прыняла да сябе тых, хто вымушаны быў уцякаць ад радыяцыйнай навалы. Вось што пра гэта на старонках раёнкі напісала тады старшыня прафкама саўгаса “Калінкавіцкі” Марыя Грышчанка:
“Прайшло крыху больш года, калі пасля аварыі на Чарнобыльскай АЭС наш саўгас прыняў перасяленцаў з вёскі Надтачаеўка Нараўлянскага раёна. Слова “перасяленцы” ужо аджыло свой век у мове мясцовых жыхароў, таму што 47 сямей, якія прыехалі да нас, зараз сталі паўнапраўнымі членамі нашага калектыву.
Вядома, цяжка ўжывацца на новым месцы, асабліва сталым людзям. З самага пачатку мы ўспрынялі бяду гэтых людзей, як сваю асабістую.Некалькі разоў ездзіў дырэктар саўгаса А.І.Дулуб у Нараўлянскі раён, дзе знаёміўся з людзьмі, цікавіўся, каму і якая дапамога будзе патрэбна ў першую чаргу, хваляваўся , каб жыллё, якое будавалі розныя будаўнічыя арганізацыі, адпавядала патрабаванням.
І вось у вёсцы Гарочычы з’явіліся тры новыя вуліцы – Першамайская, Міру і Кастрычніцкая. Хутка сталі абжывацца людзі. Карэнныя жыхары вёскі ва ўсім дапамагалі навасёлам.
За лік гаспадаркі перасяленцам бясплатна выдзялялася птушка, бульба, аказвалася дапамога ў набыцці хатняй жывёлы. У першую чаргу нарыхтоўвалася сена для іх кароў.
Не было праблем у навасёлаў і з палівам. Праўда, праект домікаў не прадугледжваў будаўніцтва печаў. Зразумела, што для селяніна яны патрэбны, таму многім дапамаглі паставіць і печ.
У адказ на клопаты прыехаўшыя жыць да нас людзі імкнуліся хутчэй узяцца за справу. Майстрам сваёй справы зарэкамендаваў сябе трактарыст Пётр Рыгоравіч Старажэнка. Сумленна працаваў на нарыхтоўцы кармоў, падрыхтоўцы глебы. Зараз ён вядзе сяўбу азімых.
На ўсіх палявых работах вызначаюцца трактарысты У.Ф.Казак, А.М.Казак і іншыя.
У гэтым скліканні стаў дэпутатам Гарочыцкага сельсавета шафёр Іван Макаравіч Пятровіч. Ён займаецца перавозкай камбікармоў на птушкаферму ў вёску Буда.
Дарэчы, там жа добрасумленна працуюць шэсць яго аднавяскоўцаў з Надтачаеўкі. Перавыконваюць нормы выпрацоўкі муж і жонка Марыя Іванаўна і Аляксей Іванавіч Пархоменкі. Яны працуюць на сямейным падрадзе.
На ўсе рукі майстрамі называюць у Гарочычах членаў будаўнічай брыгады У.П.Злобіна, М.А.Пятровіча. Будаўніка Аляксандра Ва-сільевіча Максіменку выбралі сёлета дэпутатам сельскага Савета.
У брыгадзе паляводаў прыклады ў працы паказваюць Н.І.Дрэвіла, В.В.Казак, Л.А.Мельнічэнка.
Сярод жывёлаводаў вызначаецца даглядчык жывёлы Р.П. Дораш. Сам папрасіўся Рыгор Пятровіч на гэту работу. Саўгас вядзяліў нядаўна яго вялікай сям’і чатырохпакаёвы дом. Гэта не адзінкавы выпадак, калі за кароткі тэрмін паляпшаюць жыллёвыя ўмовы новым членам саўгаса.
Прафсаюзны камітэт пра-яўляе пастаянныя клопаты аб пенсіянерах, моладзі. Урачыста праводзілі на заслужаны адпачынак К.В.Пятровіч і У.П.Злобіна. З цеплынёй былі арганізаваны провады ў рады Савецкай Арміі Уладзіміра Старажэнкі. Па накіраванні саўгаса ў Палескі саўгас-тэхнікум імя У.Ф.Міцкевіча на аддзяленне правазнаўства паступіла сёлета Святлана Казак.
Упрыгожваюцца новыя вуліцы вёскі, падрастаюць пасаджаныя клапатлівымі рукамі дрэвы, пачаліся вяселлі. Нялёгка загойваюцца раны памяці, але жыццё працягваецца”. (Газета “За камунізм”. 15 верасня 1987 г.).
У 2006 г. я пазнаёміўся ў Гарочычах з адным з нараўлянскіх перасяленцаў — Целешам Мікалаем Сямёнавічам. На той час пажылы чалавек ужо не працаваў – знаходзіўся на заслужаным адпачынку. А паслужны спіс у ветэрана вайны і працы быў дай Бог.
Аказалася, што Мікалай Ся-мёнавіч – ураджэнец нашага раёна. Ён нарадзіўся ў 1919 г. у вёсцы Крышычы. У 1925 г. пайшоў у школу.
Мікалаю Целешу было ўсяго трынаццаць гадкоў, калі воляй лёсу яму разам з братам і сястрой, бацькам і маці давялося развітацца з роднымі Крышычамі і перабрацца на новае месца жыхарства ва ў Украіну. Сёння ўжо цяжка дакладна ўстанавіць, што паслужыла прычынай таго пераезду, ва ўсякім разе не ад добрай долі людзі сарваліся з месца і паехалі туды, дзе панавалі голад і мор — ішоў 1933 год.
Лёс, аднак, быў літасцівы да сям’і Целешаў у тыя цяжкія 30-я гады мінулага стагоддзя: усе яны выжылі і нават сумелі ўзняцца на некалькі ступеняў уверх у набыцці сацыяльнага статусу.
Мікалай, напрыклад, закончыў Кіраваградскі педагагічны тэх-нікум і паступіў у Кіраваградскі педінстытут; яго брат Фёдар — Віцебскі педінстытут і лётную школу.
Пасля трэцяга курса пед-інстытута, у 1937 г., Мікалая накіравалі на працу дырэктарам Беларускай школы Бальшавіцкага раёна Кіраваградскай вобласці, у якой у той час пражывала шмат беларускіх сем’яў.
А праз два гады па закліку ЦК камсамола ён накіроўваецца на Далёкі Усход для ўмацавання граніц Хабараўскага краю. Гэта быў трывожны перадваенны час, у паветры якога ўсё настойлівей вітала ваенная пагроза. I дзяржава спешна рыхтавалася да вайны. Тысячы маладых адукаваных людзей накіроўваліся на вучобу ў ваенныя вучылішчы.
Курсантам аднаго з іх у 1939 г. стаў і наш зямляк Мікалай Целеш. Вучобу ён пачаў у г. Бікіне Яўрэйскай аўтаномнай акругі, які стаяў на рацэ Усуры, на самай граніцы. Праз год вучобы іх вучылішча ліквідавалі, а недавучаных курсантаў размеркавалі ў ваенныя ўстановы для завяршэння вучобы па розных гарадах Савецкага Саюза. Мікалай трапіў ў Омскае ваеннае вучылішча, якое закончыў ужо пасля пачатку Вялікай Айчыннай вайны.
Першы свой бой лейтэнант Целеш прыняў пад Калініным на Заходнім фронце ў складзе 30-й арміі ў верасні 1941 г. Камандзір дыверсійнага атрада, ён разам са сваімі байцамі быў на самым небяспечным напрамку, вёў вайну ў тыле ворага. Падрывы мастоў, іншыя дыверсіі, вядзенне разведкі ў тыле — вось няпоўны пералік баявых задач, якія даводзілася выконваць атраду Мікалая Целеша пад Ржэвам, Дзмітрыевам, Яльцом.
У сакавіку 1942 г. Целеш з цяжкай кантузіяй трапіў у шпіталь. Пасля вылячэння яго, як вопытнага камандзіра дыверсійнага атрада, накіравалі выкладчыкам на кароткатэрміновыя курсы па падрыхтоўцы малодшых афіцэраў. Толькі не мог паляшук мірыцца са сваёй «спакойнай» пасадай. Ён прасіўся ў бой. I вось ён зноў у дзеючай арміі.
У 1943 г. наш зямляк трапляе ў самае пекла вайны – ён прымае удзел у баях пад Прохараўкай на Курскай дузе і Белградам у якасці камандзіра мінамётнай батарэі.
У рэдкія хвіліны франтавога зацішша Мікалай бярэцца за аловак і малюе, малюе блізкія твары сяброў, жудасныя сляды вайны, пейзажы прыроды, якія немаведама як уцалелі ў страшнай ваеннай сечы.
Да гэтага занятка Целеш прызвычаіўся даўно, яшчэ са школьнай парты. Маляваў, чым прыдзецца: па большай частцы вуглём ды алоўкам, бо на акварэльныя фарбы бацькі грошай не выдаткоўвалі. Дзіцячае захапленне малюнкам у Мікалая ўдасканаліў педагог у педвучылішчы. Ён заўважыў у юнака непамерную прагу да мастацкай творчасці і займаўся з ім індывідуальна. На фронце баявыя сябры спачатку кпілі са свайго камандзіра, маўляў, заняцца няма чым, а затым пранікліся павагай да яго майстэрства, асабліва пасля таго, як камандзір то таму, то другому байцу ўручыў іх партрэты, створаныя сваёй рукой.
Калі ж часу не было, каб пася-дзець з алоўкам, то, закрыўшы вочы, аддаваўся марам: як там жонка, дачушка? Мікалай у 1938 г. ажаніўся. Ды служба і вайна разлучылі яго з роднымі надоўга.
…Вайна для Целеша закончылася ў Парыжы, дзе былы разведчык у якасці афіцэра сувязі Паўнамоцнага прадстаўніцтва СССР займаўся рэпатрыяцыяй савецкіх грамадзян на радзіму.
Дэмабілізаваўся капітан Целеш у 1946 г.
Калі ён прыбыў дадому да бацькоў, яго кіцель упрыгожвалі ордэн Айчыннай вайны, шматлікія баявыя медалі. Першае пытанне пасля абдымкаў, пацалункаў франтавіка з бацькамі: «А дзе ж жонка?», прывяло апошніх у засмучэнне. Глянуўшы адзін на аднаго, яны сказалі: «Замуж выйшла».
Мікалай Сямёнавіч не любіў аб гэтым успамінаць, але любы боль вылечваецца з гадамі. Аднак, тады ён наведаў сваю благаверную, ні слова не сказаў, толькі паглядзеў на яе, ужо цяжарную, пільна, ды на сваю дачушку, што маленькім звярком тулілася да маці, убачыўшы «чужога дзядзьку».
Гэты паварот лёсу паслужыў прычынай вяртання М.С. Целеша з Украіны на радзіму, у Беларусь. Пабыўшы колькі дзён у бацькоў, ён прыехаў у Калінкавічы і стаў на воінскі ўлік. А абласны аддзел адукацыі накіраваў яго на працу ў Нараўлянскі раён, дзе афіцэр-франтавік пачаў вучыць дзяцей спачатку ў Канатопе, затым у Цешкаве.
3 1951 г. Мікалай Сямёнавіч узначаліў школу ў в. Надтачаеўка Нараўлянскага раёна. З гэтым раёнам звязана ўсё яго пасляваеннае жыццё аж да Чарнобыльскай катастрофы.
Яшчэ ў 1946 г. ў Канатопе Мікалай Сямёнавіч пазнаёміўся з настаўніцай пачатковых класаў Марыяй Васільеўнай. Знаёмства вырасла ў сумеснае пачуццё, якое не страціла моцы і да часу нашага знаёмства з педагогам, мастаком і франтавіком у адной асобе.
Вынікам гэтага сумеснага пачуцця стала з’яўленне на свет дваіх сыноў і дачкі, якія зараз ужо на пенсіі, а таксама добры тузін унукаў ды праўнукаў.
Гады педагагічнай дзейнасці М.С. Целеша адзначаны шматлікімі ўзнагародамі, галоўныя з якіх — медаль “За доблесную працу. У азнаменаванне 100-годдзя з дня нараджэння У.І.Леніна” і Ганаровая грамата Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР.
Шэсць гадоў, з 1973 па 1979, Мікалай Сямёнавіч аддаў савецкай рабоце — працаваў старшынёй Даўлядоўскага сельскага савета на Нараўляншчыне. У 1979 г. выйшаў на пенсію.
У кастрычніку 1986 года пасля катастрофы на Чарнобыльскай АЭС вымушаны быў з Марыяй Васільеўнай пакінуць стаўшы родным Нараўлянскі раён і перасяліцца на гістарычную радзіму – у Калінкавіцкі раён, праўда, не ў Крышычы, а ў Гарочычы.
Ветэран вайны і працы Мікалай Целеш за гады нястомнай працы стварыў шмат цудоўных мастацкіх твораў, многія з іх папоўнілі калекцыі аматараў мастацтва, многія ўпрыгожылі кватэры і дамы сяброў Мікалая Сямёнавіча.
Двойчы ён рабіў персанальныя выставы ў Гарочычах: у Гарочыцкай школе і ў мясцовай бібліятэцы.
На жаль, у 2006 г. гэтага цудоўнага чалавека не стала.
Тую сустрэчу з Целешам арга-нізавала мне загадчыца Гарочыцкай бібліятэкі Казак Таццяна Якаўлеўна – чалавек няўрымслівы і таксама апантаны ў сваёй працы. Як аказалася, яна таксама з перасяленак. Прыбыла ў Гарочычы разам з бацькам у 1986 г. Праўда, не з Нараўляншчыны, а з Хойніцкага раёна, з в. Пагоннае. У Гарочычах закончыла дзесяць класаў. А тут раптам у мясцовай бібліятэцы вызвалілася месца і яго прапанавалі Таццяне. Дзяўчына доўга не вагалася, пагадзілася адразу. Ужо пасля яна завочна закончыла Магілёўскі бібліятэчны тэхнікум і дагэтуль кіруе Гарочыцкай сельскай бібліятэкай.
За гады сваёй працы Таццяна Якаўлеўна сабрала вялікі краязнаўчы матэрыял пра Гарочычы і іх жыхароў. На паліцах бібліятэкі захоўваюцца прыгожа аформленыя альбомы і папкі, подпісы на якіх гавораць самі за сябе: “Летапіс вёскі Гарочычы”, ”Жыццё вёскі”, “КСУП “Гарочычы”, “Нашы старажылы”, “Мнагадзетныя сем’і”, “Народныя ўмельцы”, “Гарочыцкая сельская бібліятэка”, ”З гісторыі Калінкавіцкага раёна” і г. д.
У сельскай бібліятэцы нельга не заўважыць цудоўна аформленыя кніжныя выставы, прысвечаныя юбілейным і памятным датам. Тут па-дамашняму ўтульна, і прыемна папрацаваць у цішыні кніжнага царства, якое да таго ж напоўнена і мноствам кветкавых раслін, што знайшлі сабе месца, дзякуючы клапатлівым рукам сваёй гаспадыні, на падаконніках, спецыяльных падстаўкаў, на сценах і, нават, на столі.
Таццяна Якаўлеўна стварыла для сваіх маленькіх чытачоў клуб пад назвай “Лесавічок”, задачай якога з’яўляецца фарміраванне ў малодшых школьнікаў экалагічнага светапогляду і культуры, выхавання патрыятызму і вернасці роднаму краю. Дзеці з задавальненнем наведваюць пасяджэнні гэтага клуба.
Ідуць у бібліятэку і прадстаўнікі старэйшага пакалення. Адным са старэйшых чытачоў бібліятэкі з’яўляецца старажыл вёскі — 90-гадовая Харлан Вольга Паўлаўна, якая проста не мысліць свайго жыцця без знаёмства з навінкамі літаратуры і перыёдыкі. Часты наведвальнік бібліятэкі і пенсіянер, былы ветурач мясцовай гаспадаркі Грышчанка Дзмітрый Фёдаравіч, які не толькі з’яўляецца вялікім аматарам літаратурнай творчасці, але і сам спрабуе сябе ў галіне паэзіі. І няхай не ўсё ў яго атрымліваецца на прафесійным узроўні, але сябры і знаёмыя кажуць паэту-аматару:”Маладец, Фёдаравіч”.
Больш 400 чытачоў абслугоўвае Гарочыцкая бібліятэта, якая ў 2006 г. рашэннем райвыканкама была прызнана лепшай у раёне.
У 1999 г. ў Гарочычы са Смаленшчыны пераехала на новае месцажыхарства і сям’я расіяніна Віктара Фантаненкі. Праўда, жонка Віктара Іванавіча была родам з нашай Убалаці. Фантаненка ў сябе на радзіме працаваў ветурачом, а яго жонка бухгалтарам у таварыстве з абмежаванай адказнасцю, якое ўжо тры гады не плаціла лю-дзям зарплату. Пабываўшы ў гасцях на радзіме жонкі і сустрэўшыся з дырэктарам саўгаса “Калінкавіцкі” Мікалаем Алісейка, які прапанаваў Фантаненкам аналагічныя пасады, зарплату і дом у прыдачу, Віктар Іванавіч рашыў: “Пераязджаем”.
Сёння ўжо Галіна Фантаненка на заслужаным адпачынку, а Віктар Іванавіч, хаця і дасягнуў пенсійнага ўзросту, працягвае працаваць па спецыяльнасці ў сельскай гаспадарцы.
Урачэбная амбулаторыя
Лячэбная ўстанова ў Гарочычах, як паведамлялася ўжо вышэй, з’явілася ў 1945 г. Праўда, называлася яна не Гарочыцкай бальніцай, а Зеляноцкай, а дакладней Зеляноцкім урачэбным участкам.
Бальніцу будавалі ра-зам з калгаснымі плотнікамі і яе работнікі, як расказаў мне ўраджэнец Гарочыч, а цяпер дырэктар Зеляноцкай школы-сада Леанід Чарнякоў, маці якога з першых пасля вызвалення Гарочыч ад немцаў працавала спачатку ў ваенным шпіталі, што размяшчаўся ў Гарочычах, а затым Зеляноцкай участковай бальніцы.
Па яго словах медработнікі выконвалі ўсе ўнутраныя работы па будаўніцтву медустановы. Яны ж самі нарыхтоўвалі дровы для ацяплення на зіму, вырошчвалі агародніну для бальнічнай сталоўкі. З самага пачатку ў бальніцы было 2 сястрынскіх пасты, а таксама радзільнае аддзяленне.
Паколькі Гарочычы ўваходзілі ў склад Зеляноцкага сельсавета Васілевіцкага раёна, то дакладна ўстанавіць, хто працаваў у той час у гэтай лячэбнай установе, не ўдалося. А вось ужо ў кнігах загадаў па Зеляноцкай бальніцы ад 1953 г., якія захоўваюцца ў архіве Калінкавіцкай ЦРБ, вынікае, што Зеляноцкі ўрачэбны ўчастак з 1953 г. , а можа і раней, узначальваў доктар Васільчанка.
Пад яго кіраўніцтвам у бальніцы працавалі зубны ўрач Зябкіна Галіна Ісаеўна, фельчар амбулаторыі Савянок Л. А., фельчар бальніцы Прышчэп Вольга Фёдараўна, патранажная акушэрка Васічкіна Тамара Паўлаўна, медсёстры Дудзянава Ніна Іванаўна, Чарнякова (у дзявоцтве — Лысеўская) Соф’я Іванаўна, Шанько Любоў Ільінічна, Сатырава Марыя Сцяпанаўна, Федарэнка Вольга Прохараўна, Серада Вольга А., дэзынфектар Мельнікава Ніна Максімаўна, санітаркі Кікіліч Кацярына Сцяпанаўна, Смалюга Праскоўя Мікалаеўна, Аліферка А.М., Чарнякова Ганна Паўлаўна, Елецкая Марыя Данілаўна, Зіновіч Яўгенія Іванаўна, павара Зіновіч Ганна Акімаўна, Нікіфарава Таццяна К., загадчык гаспадаркі Назаранка Мікалай Мікітавіч, конюх, а потым вадзіцель Аліферка Канстанцін. У бальніцы была свая палутарка, а затым аўтамабіль “Шкода”, які выкарыстоўваўся ў якасці “хуткай дапамогі”.
1 жніўня 1955 г. на пасаду медсястры ў бальніцу была залічана Цімафеева Ганна Іванаўна, якая мела за плячыма ўжо пяцігадовы стаж працы па спецыяльнасці.
У пачатку 60-х у медустанове з’яўляюцца новыя імёны. Тут пачалі працаваць: медсёстры Багачова Кацярына Іванаўна, Габзалілава З.Х., акушэрка Лянічка Валянціна Пятроўна, патранажная медсястра – Захаранка Вольга Харытонаўна.
Апошні свой загад па бальніцы Васільчанка падпісаў 20 красавіка 1961 г.
2 жніўня 1962 г. загадам галоўнага ўрача Калінкавіцкага раёна Ліўшыца медсястра Зеляноцкай участковай бальніцы Шчарбенка М.К. па асабістай просьбе была пераведзена на пасаду акушэркі Бабровіцкага ФАПа, а акушэрка Бабровіцкага ФАПа Анікеева А.В. перайшла ў Гарочычы на пасаду медсястры.
Загадам галоўнага ўрача Калінкавіцкага раёна ад 6 лістапада 1962 г. ў сувязі з 45-годдзем Кастрычніцкай рэвалюцыі за выдатную работу па абслугоўванню насельніцтва на раённую дошку Гонару была занесена фельчар Зеляноцкай бальніцы Цімафеева, а загадчыцы бальніцы Марыі Лянічка была аб’яўлена падзяка.
21 студзеня 1963 г. на пасаду санітарнага фельчара ў Зеляноцкую бальніцу прынялі Жураўлёву Марыю Паўлаўну, а ўжо ў лістападзе галоўўрач раёна ў шэрагу лепшых медработнікаў раёна аб’явіў ёй падзяку за выдатную работу, а зубны ўрач бальніцы Галіна Зябкіна была занесена на раённую дошку Гонару медыцынскіх работнікаў.
8 жніўня 1963 г. на пасаду загадчыцы Зеляноцкай участковай бальніцы прыбыла выпускніца Віцебскага медінстытута Котава Людміла Іванаўна, а яе папярэдніцу Лянічка М.В. па яе просьбе перавялі на працу ў Калінкавіцкі раддом.
У лютым 1964 г. фельчар Цімафеева А.І. стала ўдзельнікам 1-га з’езда ўрачоў-педыятраў Беларусі.
З верасня 1964 па жнівень 1965 г. бальніцу ўзначальваў урач-педыятр Малахвей Аляксандр Аляксандравіч, са жніўня 1965 г. – выпускнік Віцебскага медінстытута Карась Віктар Міхайлавіч.
3 лістапада 1965 г. Віктар Міхайлавіч напісаў загад № 19 аб заахвочванні супрацоўнікаў бальніцы. Прывядзем яго поў-насцю, паколькі з яго становіцца вядомым, не толькі, хто ў той час працаваў у медыцынскай установе, а і зона абслугоўвання Зеляноцкай бальніцы, якая размяшчалася ў Гарочычах:
“1. За актыўны ўдзел у грамадскім жыцці бальніцы, бездакорнае выкананне сваіх абавязкаў прысвоіць званне ўдарніка камуністычнай працы з уручэннем пасведчання санітарцы бальніцы Чарняковай Ганне Паўлаўне.
2. За актыўны ўдзел у грамадскім жыцці бальніцы, бездакорнае выкананне сваіх абавязкаў і актыўны ўдзел у нядзельніках аб’явіць падзяку: Захаранка Вользе Харытонаўне, Анікеевай Асі Васільеўне, Аліферка Ганне Маркаўне, Зіновіч Яўгеніі Іванаўне і ўручыць пасведчанні ўдарніка камуністычнай працы, прысвоеныя ў маі 1965 г.
3. За бездакорнае выкананне сваіх абавязкаў, актыўны ўдзел у грамадскім жыцці прысвоіць званне ўдарніка камуністычнай працы санітарцы Убалацкага ФАПа Краўцовай Ганне Іосіфаўне з уручэннем пасведчання ўдарніка камуністычнай працы.
4. Прасіць вышэйстаячыя органы аб прысваенні Убалацкаму фельчарска-акушэрскаму пункту званне калектыва камуністычнай працы з уручэннем вымпела ”Ударнік камуністычнай працы”.
5. За актыўны ўдзел у грамадскім жыцці бальніцы, бездакорнае выкананне сваіх абавязкаў і актыўны ўдзел у нядзельніках аб’явіць падзяку:
фельчару амбулаторыі Цімафеевай Ганне Іванаўне;
зубному ўрачу Зябкінай Галіне Ісаеўне;
акушэрцы Шанько Любові Іль-інічне;
санітарнаму фельчару Шчарбенка Марыі Канстанцінаўне;
патранажнай акушэрцы Процка Ганне Рыгораўне;
медсёстрам: Савянок Любові Васільеўне,
Сатыравай Марыі Сцяпанаўне,
Лысеўскай (Чарняковай) Соф’і Іванаўне;
санітаркам: Зіновіч Ганне Сця-панаўне,
Кікіліч Кацярыне Сцяпанаўне,
Смалюга Ганне Адольфаўне,
Ялецкай Марыі Дзям’янаўне;
дэзынфектару Мельнікавай Ніне Максімаўне;
повару Рубанік Надзеі Савель-еўне;
загадчыку гаспадаркі Харлану Сцяпану Іосіфавічу;
фельчару Убалацкага ФАПа Прышчэп Вользе Фёдараўне;
фельчару Насавіцкага ФАПа Калейнік Галіне Сяргееўне;
медсястры Насавіцкага ФАПа Краўцовай Кацярыне Міхайлаўне;
санітарцы Насавіцкага ФАПа Варажун Веры;
акушэрцы Бабровіцкага ФАПа Севярынец Любові Іванаўне;
санітарцы Бабровіцкага ФАПа Паўлавай Анастасіі”.
20 чэрвеня 1967 г. ў бальніцу прыйшоў малады стаматолаг, выпускнік Полацкага медвучылішча Гарыст Уладзімір Іосіфавіч.
31 ліпеня 1968 г. галоўным урачом бальніцы прызначылі выпускніка Мінскага медінстытута Русецкага Аляксандра Яфрэ-мавіча. У кастрычніку 1969 г. на пасаду ўрача бальніцы прыйшла выпускніца Днепрапятроўскага медінстытута Блык Ала Свіры-даўна.
Са снежня 1972 па кастрычнік 1974 г. бальніцу ўзначальвала ўрач Прафацілава, а з другой паловы 1975 г. Сарокіна Надзея Аляксандраўна.
У жніўні 1973 г. зубным урачом у бальніцу прыйшла працаваць Хількевіч Тамара Фёдараўна. 10 чэрвеня 1975 г. яе змяніла новы зубны ўрач Карповіч Алена Віктараўна.
У 70-я гады на работу ў бальніцу медсястрой прыйшла і Кісялёва Тамара Міхайлаўна.
9 жніўня 1980 г. на пасаду ўрача-педыятра Зеляноцкай бальніцы заступіла выпускніца Варонежскага медінстытута Барзунова Тамара Гаўрылаўна.
А ў 1985 г. ў Гарочычы прыбыла сямейная пара ўрачоў Мельнікавых. Віктар Іванавіч быў прызначаны галоўным урачом Зеляноцкай участковай бальніцы, а яго жонка Надзея Сяргееўна – урачом-тэрапеўтам.
У 1995 г. стацыянар з Гарочыч, паколькі будынак бальніцы даўно састарыўся і стаў аварыйным, перавялі ў Бабровічы, дзе пасля перадыслакацыі ў Расію лётных палкоў вызвалілася шмат памяшканняў, у тым ліку і будынак былой ваеннай медсанчасці.
А ў Гарочычах, упершыню ў Калінкавіцкім раёне, адкрылі амбулаторыю ўрача агульнай практыкі. Узначаліла яе Мельнікава Надзея Сяргееўна. К таму часу Віктар Мельнікаў ужо быў інвалідам.
За выдатную работу па медыцынскаму абслугоўванню насельніцтва ў 2003 г. Надзеі Мельнікавай была прызначана спецыяльная Прэзідэнцкая надбаўка да зарплаты (першым быў Шэўка Аляксандр Аляксеевіч – галоўны ўрач Калінкавіцкага тэрытарыяльнага медыцынскага аб’яднання – І.Г.).
А ў 2005 г. пад медыцынскую ўстанову ў Гарочычах перадалі крыло мясцовай школы, у якім дагэтуль размяшчаўся Гарочыцкі навучальна-вытворчы камбінат. У дабротным цагляным будынку зрабілі капітальны рамонт, забяспечылі яго неабходным медыцынскім абсталяваннем, і амбулаторыя прадоўжыла аказваць медыцынскую дапамогу навакольнаму насельніцтву.
Як расказала выдатнік аховы здароўя Рэспублікі Беларусь Надзея Мельнікава, зараз у мед-установе працуе 11 чалавек. Гэта фельчар Кісялёва Ірына Аркадзьеўна, якая прыйшла ў мясцовую бальніцу ў 1987 г., участковая медсястра Шапецька Жанна Аркадзьеўна, якая працуе з 1986 г. Затым калектыў медустановы папоўнілі медсястра фізіякабінета Кухта Наталля Мікалаеўна, акушэрка Аліферка Надзея Васільеўна, лабарант Кулік Лілія Генадзьеўна, санітаркі Панкавец Валянціна Гаўрылаўна, Капытаенка Ірына Мікалаеўна. З 2000 г. ў амбулаторыі працуе вадзіцель Чарнякоў Сяргей Васільевіч, з 2005 г. — зубны фельчар Лашук Таццяна Аляксееўна і рабочы па абслугоўванню будынка і абсталявання Альхавік Уладзімір Уладзіміравіч.
Калектыў у амбулаторыі склаўся дружны і надзвычай працавіты. Вынікам агульных намаганняў гэтага калектыву з’яўляюцца заслужаныя перамогі. У 2010 г. Гарочыцкая амбулаторыя ўрача агульнай практыкі становіцца пераможцай абласнога спаборніцтва, а ў 2013 г. атрымлівае перамогу ў рэспубліканскім спаборніцтве.
Амбулаторыя сёння абслугоўвае жыхароў 13 вёсак Зеляноцкага і Гарочыцкага сельсаветаў. Радыус абслугоўвання – 25 км.
Іван ГАРЫСТ.
